Η Ελλάδα είναι ένας ναός,όπου οι πωλούντες και οι
αγοράζοντες καλό είναι
να μη κυριαρχούν….
Γ. ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
Από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, γαλουχήθηκα με τους ήρωες των διηγημάτων της Π. Δέλτα.
Έπλαθα σκηνικά μέσα από την περιγραφική της δεινότητα, για τα «Μυστικά του βάλτου» και, ώρες ώρες, νόμιζα πως είχαν βραχεί τα ρούχα μου από το πέρασμά του με τις πλάβες, παρέα με τον καπετάν Ματαπά και τον καπετάν Μακρή.
Στο πέρασμα των χρόνων, έμαθα τον Παλαμά και προβληματίστηκα από την παντοτινά επίκαιρη γραφή του, στον περίφημο «Δωδεκάλογο του γύφτου».
Στοχάζεται και προφητεύει με γλώσσα αφοριστική, προσπαθώντας να δώσει ένα μήνυμα αφύπνισης για την κατάντια του έθνους.
Εκφράζει την Ελπίδα της Ανάστασης, κάνει λόγο για την αναγέννηση του ελληνισμού, πιστεύει στην ελπιδοφόρα αποκατάσταση του εθνικού γοήτρου.
Στο απόσπασμα από τον «Προφητικό» γράφει:
Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη, θα ‘ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν’ απάνου η Φήμη
το στερνό το κάλεσμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
……………………………………………………………..
Και θα σβήσει καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές
πιο αλαφριά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές
θα σε κλαιν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
……………………………………………………………..
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
θα αιστανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Θα μου πείτε τώρα, τι μου ‘ρθε ξαφνικά και άρχισα να νοιώθω μια απαισιοδοξία.
Μήπως επειδή ο απαισιόδοξος είναι ένας πολύ καλά ενημερωμένος αισιόδοξος;
΄Η , όπως έλεγε ο αμερικάνος δημοσιογράφος Hubbard Kin, αισιόδοξος είναι εκείνος που πιστεύει πως ό, τι πρόκειται να γίνει, τελικά θ’ αναβληθεί;;!!
Μήπως εμείς είμαστε στο στάδιο ,που ο Μακιαβέλι θεωρούσε ως συνηθισμένο ελάττωμα για τους ανθρώπους να μην ανησυχούν για την επερχόμενη τρικυμία που προμηνύεται, όταν επικρατεί νηνεμία;
Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 15 χρόνια μιας ακόμα εθνικής τραγωδίας.
Ήμουν οκτώμισι μηνών με κρέμα νουτρίτσια στο στόμα, που ως ατίθασο βρέφος, την έφτυνα σε μορφή βεντάλιας, στα μαλλιά και στα ρούχα της μάνας μου.
Η μάνα μου… ειδική περίπτωση, που την αναλύει η επιστήμη!
Μαζί με την Κοκκινοσκουφίτσα, τσουπ, μου έριχνε κι έναν Κολοκοτρώνη.
Παρέα με την Χιονάτη, μπραφ, έπαιρνα και δόσεις για το αλβανικό μέτωπο και τους ήρωες του ’40.
Αγκαλιά με την Μουλάν, δώσ’ του και μια παρτίδα από Κουντουριώτη με το αντιτορπιλικό Αβέρωφ,(για δεξιώσεις και μοντέλα είναι αλήθεια ότι δεν μου είπε τίποτα).
Φυσικά, αυτό που δεν μπέρδευε με άλλα παραμύθια, ήταν ο μακεδονικός αγώνας.
Ο Μίκης Ζέζας, ο Άγρας, ο Μπούας , ο ανθυπολοχαγός Νικόλαος Τσοτάκος, ο αγαπημένος καπετάν Γέρμας, που χάθηκε στο Καλογερικό της Καστοριάς.
Κι ύστερα, να ‘σου νέες ιστορίες.
Καθόλου δε μου φαίνονταν για παραμύθια.
Σα και να ζούσα άλλου είδους φαντασιώσεις, με νέους ήρωες που έμπαιναν στο πάνθεον των αθανάτων.
Αυτούς που στα σχολικά βιβλία δεν τους διάβασα, που οι συνομήλικοί μου αγνοούν, ενώ δεν μπερδεύουν τον Ρουβά με τον Οικονομόπουλο.
Κι όμως…
Τους δέχτηκε στον κόρφο της η θάλασσα κι άπλωσε τον ίσκιο του νερού , θαρρείς κι η αψάδα του ήλιου θα διέκοπτε την αιώνια περισυλλογή τους.
Να ξετυλίγει κάποιος τις σκέψεις του σχετικά με την ειμαρμένη;
Ν’ αποδεχτεί το πεπρωμένο;
Να επηρεαστεί από τον τροχό της τύχης;
Με το μοιραίο που γίνεται πέρα από τη θέλησή μας και τις όποιες επιθυμίες , άραγε δε θα μπορούσαμε να συγκρουσθούμε;
Ή μήπως μοιρολατρικά ν’ αποδεχτούμε την αδυναμία του ανθρώπου στο νόμο του σύμπαντος;
Πόσο τυχαία μπορούν να είναι κάποια γεγονότα στη ζωή μας, που η δυναμική τους βάζει τη στάμπα της πάνω σε χιλιάδες άλλες ψυχές;
Τούτα και τούτα σκεπτόμουν, καθώς διαπιστώνω χρόνο στο χρόνο, πως γίνονται τελετές, αργίες, ομιλίες, πορείες και άλλα τινά, για το Πολυτεχνείο, αλλά μια σχολική (και όχι μόνο –εεε, Πολιτεία είσαι εδώ;; εκείνος ο ψιλοπαχουλούλης που ‘χει αδυναμία με τον αέρα και το… βουτάνιο πού να ‘ναι άραγε;) εκδήλωση - αναφορά στα παιδιά του παγερού ερέβους μιας βραχονησίδας, δεν γίνηκε ως τα σήμερα, δεν δόθηκε η ευκαιρία στους συμμαθητές μου να τους «γνωρίσουν».
Αν πέφταμε στην φιλοπατρία κανενός ιστορικού –φιλολόγου, τότε τυχεροί είμαστε. Αλλιώς, μούγκα στη στρούγκα.
Σκέφτηκα κι εγώ, να έρθω σ’ επαφή με κάποιους ανθρώπους, που ζουν το δικό τους δράμα, αλλά μαζί μ’ αυτούς κι ετούτη η λαβωμένη, μα τόσο περήφανη Πατρίδα.
Θέλησα να ρωτήσω 3 αδέλφια να μου εκφράσουν τα συναισθήματά τους, γι’ αυτούς, που έγιναν αδέρφια ολονών μας.
Με εντυπωσίαζε, κάθε φορά, η στωική, αλλά, τόσο αξιοπρεπώς διακριτική στάση της κας Καραθανάση.
Η απορημένη έκφραση του κου Γιαλοψού και η θλίψη στο βλέμμα του κου Βλαχάκου.
Πώς όμως να τολμήσει κανείς με το σουβλερό καρφί της μνήμης ν’ ανασκαλέψει θύμησες που την καρδιά και την ψυχή αναστατώνουν;
Να ξύσει γι’ άλλη μια φορά πληγές που ακόμα αιμορραγούν;
Άλλωστε, οι δαφνοστεφανομένοι, πέρασαν κι αυτοί τον υπόγειο ιερό ποταμό στο φωτεινό τους ταξίδι για την αρχέγονη, μυστηριακή όχθη.
Άνοιξαν την αιωνόβια πόρτα του χρόνου πλημμυρίζοντας σα θάλασσα, τη δική μας ύπαρξη και φέρνοντας πάλι στο νου, μέσα απ’ το βουητό της, το ρητό: ΕΝ ΓΑΡ ΤΟΙΣ ΠΟΝΟΙΣ ΑΥΞΕΤΑΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.
Κι όταν τα βήματα μ’ οδηγούν εκεί που η ιστορία αναπαύεται, απλά , μια ικεσία στους θεούς κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο είναι σα να λέει και πάλι, πως τ’ αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογίζεται.
Γιατί, το κόκκινο συμβολίζει τη νιότη του έρωτα, αλλά και το αίμα…
ΑΓΓΕΛΙΚΗ – ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΑΡΙΣΤΟΠΑΝΟΥ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΛΠΙΔΑ!!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΕΑΡΗΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ,ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!
