Τους μετανάστες, οι οποίοι φιλοξενούνται στο Μέγαρο «Υπατία», επί της οδού Πατησίων, επισκέφτηκε ο Αλέξης Τσίπρας, μετά από την κοινή πρωτοβουλία με τον Θοδωρή Δρίτσα.
«Πήραμε την πρωτοβουλία να επισκεφτούμε, εκ μέρους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τους απεργούς πείνας εργάτες μετανάστες που διεκδικούν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Και διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι όλα όσα ακούγαμε το τελευταίο διάστημα, ότι εδώ στο κτίριο «Υπατία» υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι, που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους, διεκδικούν δικαίωμα στη ζωή και είναι αποφασισμένοι να δώσουν την ίδια τους τη ζωή προκειμένου να την αποκτήσουν», δήλωσε ο κ. Τσίπρας.
Tην ‘ίδια στιγμή βέβαια υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, γνωστοί στο εξωτερικό και ως Έλληνες, που είναι επίσης «στοιβαγμένοι» και που επίσης διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους, και το δικαίωμα στη ζωή τους και είναι σίγουρα αποφασισμένοι να δώσουν την ίδια τους τη ζωή προκειμένου να την αποκτήσουν. Αντ αυτού όμως προτίμησε να επισκεφθεί αυτούς που αποφάσισαν να διεκδικήσουν αυτό το δικαίωμα σε λάθος τόπο, με το «έτσι θέλω» αδιαφορώντας εάν αυτό μπορεί να αποβεί εις βάρος αυτών που η «τύχη» τους επέλεξε να μένουν σε αυτόν το τόπο εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Αφού ο κ. Τσίπρας είδε ιδίοις όμμασι τα τεκταινόμενα στο Μέγαρο «Υπατία» συνέχισε:
«Οι απεργοί δεν παίζουν, όπως κάποιοι νομίζουν. Προσφέρουν την ίδια τους τη ζωή. Η κυβέρνηση παίζει. Παλινωδεί εδώ και αρκετές μέρες. Δε γνωρίζω αν αυτό οφείλεται σε αδυναμία ενδοκυβερνητικής συνεννόησης, αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει αποφασίσει μια συγκεκριμένη στάση στο μεταναστευτικό για να χαϊδεύει τα αφτιά της κοινής γνώμης. Όμως εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν».
Εάν αυτό ακούγεται σαν απειλή, ε τότε ίσως είναι. «Οι απεργοί δεν παίζουν», φαίνεται πως προειδοποίησε εκ μέρους τους, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας πως «προσφέρουν και την ίδια τους τη ζωή». Άραγε σε ποιους την προσφέρουν; Και ποιος εν τέλη την ζήτησε; Η ελληνική κοινωνία μήπως; Ο άνεργος; Ο «περικομμένος» μισθωτός; Ο άγνωστος οικογενειάρχης που τείνει να γίνει κάτι σαν τον άγνωστο στρατιώτη; Κανένας από αυτούς δε τη ζήτησε. Τότε τι θα πει κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ το ότι δεν παίζουν; Εννοεί ασφαλέστατα ότι πρέπει η κυβέρνηση να τους πάρει στα σοβαρά. Μόνο όμως η κυβέρνηση; Μήπως ο αποδέκτης της έμμεσης αυτής "απειλής" Τσίπρα, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση αλλά και η κοινωνία, ιδιαίτερα το κομμάτι της αυτό που υπονόησε πως της «χαϊδεύουν τα αφτιά»;
Σε ότι αφορά το «χαΐδεμα των αυτιών» αυτό γίνεται συνήθως όταν το κοινό αίσθημα ανησυχεί, ενίσταται, αγωνιά όντας αντίθετο προ μιας παγιωμένης κατάστασης. Έτσι εάν η κυβέρνηση «χαϊδεύει αυτιά» με την υλοποίηση μιας «συγκεκριμένης στάσης προς το μεταναστευτικό» και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος σε αυτό, μήπως το κόμμα του έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα; Την κοινή γνώμη όπως ανέφερε; Και τώρα επιχειρεί να της απευθύνει απειλές;
Τέλος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε:
«Οφείλουν να αναλάβουν σοβαρά τις ευθύνες τους. Πρώτα απ΄ όλα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Διότι η πιθανότητα να χαθεί ανθρώπινη ζωή είναι πια πάρα πολύ σοβαρή, όσο περνούν οι ώρες, όσο περνούν τα λεπτά. Ένα ζήτημα που θα μπορούσε να έχει λυθεί από την πρώτη στιγμή και υπάρχουν τρόποι, υπάρχουν λύσεις. Η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να έρθει σε επαφή με τους απεργούς και να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά τους. Βεβαίως πρέπει να αλλάξει ρότα και στην μεταναστευτική πολιτική».
Σε ότι αφορά το δίκαιο των αιτημάτων, η λέξη «δίκαιο» είναι τόσο ταλαιπωρημένη από αυτούς που νομίζουν ότι γνωρίζουν τη σημασία της όσο και η λέξη δημοκρατία. Παραφράζοντας τη γνωστό σύνθημα, νόμος δεν είναι το δίκαιο του παράνομου μετανάστη και μάλιστα αυτού που «ετσιθελικά» και κατά το δοκούν διάλεξε μια χώρα για να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά του –σύμφωνα με την λογική του- τη στιγμή που η κοινωνία δεν ερωτήθηκε ποτέ για αυτό, αντίθετα της επιβλήθηκε σιωπηρά, σχεδόν ύπουλα και αυτοί που βοήθησαν σε αυτή την επιβολή προσπάθησαν ταυτόχρονα να της δημιουργήσουν και ενοχικά σύνδρομα.. Και όχι μόνο δεν ερωτήθηκε αντίθετα αυτοί οι ίδιοι επέλεξαν να την υπνωτίσουν με λόγια που «μυρίζουν χαρμάνι».
Τέλος, αν και το γνωρίζουν όλοι, ρότα δεν υπάρχει στην μεταναστευτική πολιτική, για να αλλάξει, όπως δεν υπάρχει και σε πλείστα άλλα θέματα. Κύκλους κάνει το καράβι και επάνω σε αυτούς τους κύκλους όποιος δεν ζαλιστεί ίσως καταφέρει να αρθρώσει κάποια κραυγή αγωνίας και όχι απειλής. Όσους όμως τους έχει πιάσει η ναυτία –και δυστυχώς είναι οι περισσότεροι- τότε ζαλισμένα λόγια λένε, όπως ζαλισμένοι είναι και αυτοί, είτε κυνηγώντας την ουρά τους είτε τη σκιά τους. Και να που σε αυτούς του κύκλους ο ήδη ζαλισμένος καπετάνιος που του προτείνουν να πιει και ένα ποτηράκι παραπάνω, ελπίζει πως το νησί θα δει το καράβι και φύγει από τη θέση του. Μα το νησί, ή καλύτερα η ξέρα είναι εκεί και μας περιμένει. Και όσο και αν σφυρίξει το καράβι η άτιμη δεν φεύγει.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου