Απ΄ τα κόκκαλα βγαλμένη τού Ιεζεκιήλ τα ιερά
Ύμνος εις την Ελευθερίαν: Ένα μακάβριο, εμπνευσμένο από τη Βίβλο ποίημα, έμπλεο εθνικιστικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Ρίγη συγκίνησης προκαλεί σε πολλούς νεοέλληνες το άκουσμα τού εθνικού ύμνου, των δύο πρώτων από τις 158 στροφές τού ποιή...ματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» -που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός και μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος- γνωρίζοντας αυτά που έμαθαν στο σχολείο, ότι δηλαδή αναφέρεται στην ελευθερία, η οποία είναι βγαλμένη από τα ιερά κόκκαλα των ελλήνων, μη έχοντας ιδέα σε τι αναφέρονται οι υπόλοιπες 156 στροφές. Ο Σολωμός, για το έργο του αυτό αποκλήθηκε εθνικός ποιητής τιμώμενος τα μέγιστα ως ένας από τούς μεγαλύτερους νεοέλληνες ποιητές, ενώ ολόκληρος ο ύμνος του προβλήθηκε ως αριστούργημα από το ελληνοχριστιανικό κατεστημένο, αποτέλεσε την αιχμή τού δόρατος των εθνοποιητικών μηχανισμών τής Ρωμιοσύνης και τον πυρήνα τού νεοελληνικού εθνικισμού. Μελετώντας το ποίημα αυτό σε ολόκληρη την έκτασή του όμως, διαπιστώνουμε, ότι πρόκειται για ένα μακάβριο κείμενο πρωτοφανούς αγριότητας, εθνικιστικού και θρησκευτικού μίσους, γεμάτο αίμα, φρίκη, θάνατο και αποτροπιασμό, στο οποίο δοξολογείται η σφαγή αμάχων κι εξυμνούνται οι σφαγιαστές, ενώ τα θύματα απαξιώνονται. Την έμπνευσή του δε ο Σολωμός, δεν την αντλεί από τούς αγώνες των αρχαίων ελλήνων, όπως εσφαλμένα νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά από άλλους προγενέστερούς του ποιητές, τούς οποίους συχνά αντιγράφει και κυρίως από την ορθόδοξη υμνογραφία κι από λειτουργικά και βιβλικά κείμενα. Τα κόκκαλα τής δεύτερης στροφής τού ύμνου του για παράδειγμα, δεν είναι «των ελλήνων τα ιερά», αλλά τα κόκκαλα, που είδε στην έρημο και συνομίλησε μαζί τους ο προφήτης Ιεζεκιήλ και συναρμολόγησε ο Γιαχβέ, σύμφωνα με τη βιβλική παραμυθολογία («Ιεζεκιήλ», λζ΄ 1-14)... Νέα δημοσίευση στην «Ελεύθερη Έρευνα»:http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=2083 Δείτε περισσότερα
Από: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ Διαδικτυακό Περιοδικό
ΑΠ΄ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ
ΒΓΑΛΜΕΝΗ
ΤΟΥ ΙΕΖΕΚΙΗΛ ΤΑ ΙΕΡΑ
Ύμνος εις την Ελευθερίαν:
Ένα μακάβριο, εμπνευσμένο από τη Βίβλο ποίημα,
έμπλεο εθνικιστικής και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας
[Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Άεργος, οκνηρός, μέθυσος, διεφθαρμένος
(Βίος και πολιτεία τού Διον. Σολωμού)
και Άτεχνος λογοκλόπος (Τα ποιήματα
τού Διον. Σολωμού υπό το φως τής κριτικής)]
Ρίγη συγκίνησης προκαλεί σε πολλούς νεοέλληνες το άκουσμα τού εθνικού ύμνου, των δύο πρώτων από τις 158 στροφές τού ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» -που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός και μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος- γνωρίζοντας αυτά που έμαθαν στο σχολείο, ότι δηλαδή αναφέρεται στην ελευθερία, η οποία είναι βγαλμένη από τα ιερά κόκκαλα των ελλήνων, μη έχοντας ιδέα σε τι αναφέρονται οι υπόλοιπες 156 στροφές.
Ο Σολωμός, για το έργο του αυτό αποκλήθηκε εθνικός ποιητής τιμώμενος τα μέγιστα ως ένας από τούς μεγαλύτερους νεοέλληνες ποιητές, ενώ ολόκληρος ο ύμνος του προβλήθηκε ως αριστούργημα από το ελληνοχριστιανικό κατεστημένο, αποτέλεσε την αιχμή τού δόρατος των εθνοποιητικών μηχανισμών τής Ρωμιοσύνης και τον πυρήνα τού νεοελληνικού εθνικισμού.
Μελετώντας το ποίημα αυτό σε ολόκληρη την έκτασή του όμως, διαπιστώνουμε, ότι πρόκειται για ένα μακάβριο κείμενο πρωτοφανούς αγριότητας, εθνικιστικού και θρησκευτικού μίσους, γεμάτο αίμα, φρίκη, θάνατο και αποτροπιασμό, στο οποίο δοξολογείται η σφαγή αμάχων κι εξυμνούνται οι σφαγιαστές, ενώ τα θύματα απαξιώνονται.
Την έμπνευσή του δε ο Σολωμός, δεν την αντλεί από τούς αγώνες των αρχαίων ελλήνων, όπως εσφαλμένα νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά από άλλους προγενέστερούς του ποιητές, τούς οποίους συχνά αντιγράφει και κυρίως από την ορθόδοξη υμνογραφία κι από λειτουργικά και βιβλικά κείμενα. Τα κόκκαλα τής δεύτερης στροφής τού ύμνου του για παράδειγμα, δεν είναι «των ελλήνων τα ιερά», αλλά τα κόκκαλα, που είδε στην έρημο και συνομίλησε μαζί τους ο προφήτης Ιεζεκιήλ και συναρμολόγησε ο Γιαχβέ, σύμφωνα με τη βιβλική παραμυθολογία («Ιεζεκιήλ», λζ΄ 1-14).
Όχι «με βία», αλλά «με βιά μετράει τη γή» (βιασύνη), δήλωνε μαινόμενος τις προάλλες στη Βουλή ο αρχηγός τού βυζαντινορθόδοξου κόμματος επιχειρώντας να «εξαγιάσει» για μια ακόμη φορά τον εθνικό ύμνο τής Ρωμιοσύνης διαστρεβλώνοντας την αλήθεια κι αποκρύπτοντας ενοχλητικά για το νεοελληνικό εθνικισμό στοιχεία του. Δυστυχώς γι΄ αυτόν όμως, αλλά και για όλη τη σύγχρονη εθνικιστική προπαγάνδα, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» είναι ένα ποίημα, που εκθειάζει τη βία, τον εθνικισμό, τις εθνοκαθάρσεις, τον ταλιμπανισμό...
«Αλήθεια» Βηλαρά ―› «Ελευθερία» Σολωμού
Η Ελευθερία κατ΄ αρχήν, για την οποία μιλάει σε ολόκληρο το ποίημα ο Σολωμός, δεν είναι δική του ιδέα. Ο Σολωμός, όπως εξετάσαμε σε παλαιότερο άρθρο τής «Ελεύθερης Έρευνας» (βλ. Άτεχνος λογοκλόπος. Τα ποιήματα τού Διον. Σολωμού υπό το φως τής κριτικής), το ποίημά του αυτό, όπως και πολλά άλλα, δεν τα είχε ούτε ο ίδιος σε υπόληψη. Σε πολλά ποιήματά του έχει αντιγράψει προγενέστερες ιδέες των προσολωμικών -αποκαλούμενων- ποιητών, τής κρητικής λογοτεχνίας, τού δημοτικού τραγουδιού, ποιημάτων τής ιταλικής λογοτεχνίας και τής γερμανικής ρομαντικής ποίησης. Ειδικά την έννοια τής Ελευθερίας, τής μοναχής, τής βασανισμένης, τής εξωρισμένης και ασφαλισμένης σε ανήλιο τόπο την έχει πάρει από την Αλήθεια τού ποιήματος «Μύθοι» τού Ιωάννη Βηλαρά (1771-1823):
Η μαύρη Αλήθεια, από καιρούς και χρόνια εξωρισμένη,
από τον κόσμο μισητή κι όξω απ΄ αυτόν κρυμμένη,
σ΄ ανήλιο τόπο ανάμερο και σε πυκνό σκοτάδι,
είχε αποκάμει κατοικία μες σε βαθύ πηγάδι.
Μήτ΄ από κείθε εκόταγε να βγή σε ημέρας φέξι
με δίχως κίντυνο άφευχτο, χωρίς βαρειά να φταίξη.
Κει μέσα πάντα μοναχή, στον πάτο σφαλισμένη,
από τον φόβον άκοπα σκληρά βασανισμένη·
αν επιτύχαινε καιρό τη νύχτα να ημπορέση
σε φίλου ή γνώριμου παλιού το σπίτι να χωρέση
τη συντροφιά του εχαίρονταν, στιγμές, με τρόμου ζάλη,
και κλειόνταν γλήγορα άφαντη μες στην κρυψώνα πάλι.
(Ιωάννη Βηλαρά: «Μύθοι», Πρόλογος.)
Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή, κ΄ ένα στόμα ακαρτερούσες, έλα πάλι, να σου πή.
Άργειε νάλθη εκείνη η μέρα, και ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τάσκιαζε η φοβέρα, και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Κ΄ έλεες πότε ά! πότε βγάνω το κεφάλι από τ΄ς ερμιές; και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές! Με τα ρούχα αιματωμένα, ξέρω ότι έβγαινες κρυφά, να γυρεύης εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά. |
|
Η ιδέα τής «Ελευθερίας» τού «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» τού Διονυσίου Σολωμού είναι κλεμμένη από την «Αλήθεια» των «Μύθων» τού προσολωμικού ποιητή, Ιωάννη Βηλαρά. |
Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή·
δεν είν΄ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλή.
Άλλος σού έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ΄ ανάσασι καμμιά·
άλλος σού έταξε βοήθεια,
και σε γέλασε φρικτά!
(Διον. Σολωμού, «Ύμνος εις την Ελευθερίαν»,
στρ. 3, 4, 7, 9, 10, 11).
Η Ελευθερία, μια απαίσια και στρεβλωμένη Ελευθερία, παριστάνεται στον ύμνο σα μανιασμένο θηρίο, που για «αίμα ανθρώπινο διψά» (στρ. 32) και συγκεκριμένα για το άιμα των «ψευδόπιστων» μουσουλμάνων (στρ. 73), ρίχνει «τρόμου αστροπελέκια» (στρ. 35), απ΄ όπου περνάει αφήνει «ερμιά, θάνατο και φρίκη» (στρ. 34) κι απαιτεί την σφαγή των «μιαρών σκύλων» (στρ. 68-69), των αμάχων δηλαδή γυναικόπαιδων τής Τριπολιτσάς. Στην αποθέωση τής εθνικοθρησκευτικής του υστερίας ο Σολωμός ανασταίνει νεκρούς ρωμιούς, που βγαίνουν από τούς τάφους τους σα ζόμπι ζητώντας εκδίκηση (στρ. 50).
Οι 300 κλεμμένοι και ο... Πίνδαρος
Στους στίχους τού «Ύμνου» τού δασκάλου τού Διονυσίου Σολωμού, Αντώνιου Μαρτελάου (1754-1819), που ξεκινούν από την αρχαία δόξα, βρήκε ο Σολωμός τις εικόνες, για να συνδέσει τούς σύγχρονους αγώνες με τούς άθλους τής αρχαιότητας και να εμψυχώσει τούς ρωμιούς με τις δήθεν αρχαίες μνήμες, προκειμένου να κάνουν κι αυτοί ιστορικές νίκες:
Σηκωθείτε για να ιδήτε
πόσοι θαν΄ οι Λεωνίδες.
Σηκωθήτε, να χαρήτε
πώς η Ελλάς θα ξαναζή.
Σηκωθήτε! Και να ιδήτε
πώς ανδρείως πολεμούμε,
πώς εχθρούς καταπατούμε,
πόσο μοιάζουμε με σας.
(Αντ. Μαρτελάου, «Ύμνος» και «Θούριος».)
Βοναπάρτην και Γεντίλλην
θέλει αποθανατίσουν
όταν θέλη κελαδήσουν
με πινδαρικές φωνές.
(Αντ. Μαρτελάου, «Ύμνος».)
Ω τριακόσιοι! σηκωθήτε
και ξανάλθετε σ΄ εμάς
τα παιδιά σας θελ΄ ιδήτε
πόσο μοιάζουνε μ΄ εσάς.
Μεσ΄ τα χόρτα, στα λουλούδια
το ποτήρι δεν βαστώ·
φιλελεύθερα τραγούδια
σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.
(Δ. Σολωμού, «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», στρ. 78, 86).
Οι «δανεισμένοι» παραπάνω στίχοι τού «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» είναι και οι μόνοι, στους οποίους γίνεται μνεία σε κάτι αρχαιοελληνικό. Σε όλο το άλλο ποίημα οι αναφορές είναι μόνο βιβλικές.
|
Οι βιαιότητες κατά την άλωση τής Τριπολιτσάς: Μιά μελανή στιγμή τής νεοελληνικής Ιστορίας. Επί τρεις ημέρες λεηλατούσαν, έκαιγαν, βασάνιζαν, σκότωναν, βίαζαν... Τα θύματα υπολογίζονται σε περίπου 30.000, οι περισσότεροι τούρκοι, αλλά και εβραίοι. Σύμφωνα με το Διονύσιο Σολωμό, το αίμα κυλούσε σαν ποτάμι στη λαγκαδιά και πότιζε το αθώο χόρτο. Το χόρτο ήταν το αθώο, όχι το αίμα των σφαζομένων χιλιάδων γυναικόπαιδων· αυτοί ήταν οι «σκύλοι, που ολιγόστευαν». (Δ. Σολωμού: «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», στ. 68-72). Αυτό το ποίημα δεν θα έπρεπε να ονομάζεται ύμνος στην ελευθερία, αλλά μάλλον ύμνος σε δολοφόνους αμάχων. Σε αυτές τις στροφές δεν υμνούνται απλά οι δολοφόνοι, αλλά καθαγιάζεται έντεχνα η ίδια η δολοφονία των αμάχων. Τέτοιες περιγραφές αποτελούν μελανό στίγμα τόσο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, όσο και για το νεοελληνικό κράτος, που δομήθηκε με φαντασιώσεις μίσους και φρίκης και με τις πλέον σκληροπυρηνικές εθνικιστικές, θρησκευτικές και ρατσιστικές δοξασίες.
--
--
------
Οι ψευδόπιστοι σκύλοι
Από τα νεανικά κιόλας ποιήματα τού Σολωμού, όπως είναι ο «Ύµνος εις την Ελευθερίαν», µπορεί κάποιος να συλλέξει άφθονο θεολογικό υλικό, καθώς µέσα από τούς στίχους του δεν κρύβει, πως είναι ένας βαθιά θρησκευόµενος άνθρωπος:
Τής αυγής δροσάτο αέρι,
δε φυσάς τώρα εσύ πλιό,
τών ψευδόπιστων το αστέρι,
φύσα, φύσα εις το Σταυρό (στρ.73).
Μέσα σε τέσσερις στίχους ο Σολωμός θέτει τη θρησκεία οδηγό και σηµαιοφόρο τού αγώνα και το σταυρό υπερασπιστή του χριστιανισμού έναντι τού μουσουλμανισμού. Ο καιρός τής τελικής νίκης των χριστιανών κατά των μουσουλμάνων είχε φτάσει:
Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
και «Αλλά» εφώναζαν, «Αλλά»
και των χριστιανών τα χείλη
«φωτιά» εφώναζαν, «φωτιά».
Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
πάντα εφώναζαν «φωτιά»,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
πάντα σκούζοντας «Αλλά» (στρ. 68, 69).
Τα απάνθρωπα εγκλήματα, που περιγράφονται στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», δεν γίνονται μόνο για την ελευθερία τής πατρίδας, αλλά κυρίως για τη θρησκεία (στρ. 148, 149 κ.ά), το σταυρό (στρ. 73, 151 κ.ά), τη χριστιανική πίστη (στρ. 153 κ.ά), το θεό (που ρίχνει κατάρες, στρ. 114), τον Ιησού (που απειλεί να οργισθεί, στρ. 98). Ο Σολωμός δεν μιλάει μόνο για τη νίκη τού έθνους, αλλά κυρίως για το θρίαμβο τής θρησκείας τού χριστιανισμού έναντι των «άπιστων» (στρ. 97), των «σκύλων» (στρ. 47 και 68), των «μιαρών» (στρ. 69), τής «μισόχριστης σποράς» (στρ. 103). (Για τον ταλιμπανισμό τού Διονυσίου Σολωμού διαβάστε στο άρθρο τής «Ελεύθερης Έρευνας»: Άτεχνος λογοκλόπος).
Ύμνος εις την Ορθοδοξίαν
Σύμβολο και αρωγός τού αγώνα τοποθετείται ο σταυρός, η πίστη και η θρησκεία ως θεματοφύλακες τής ελευθερίας. Σκοπός ήταν η υποστολή τού οθωμανικού άστρου:
Τής φυγής δροσάτο αέρι
δεν φυσάς τώρα εσύ πλιό
στων ψευδόπιστων το αστέρι
φύσα, φύσα εις το σταυρό.
Το σημείο που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι΄ αυτό
ματωμένους μάς κοιτάτε
στον αγώνα τον σκληρό (στρ. 73, 152).
Σε άλλες στροφές ο ταλιμπανισμός γίνεται ακόμα εντονότερος:ασ ασ ασ ασ ασ ασ ασ ασ ασ ασ ασ
Πήγες εις το Μεσολλόγγι την ηµέρα τού Χριστού µέρα που άνθισαν οι λόγγοι για το τέκνο τού Θεού.
Σούλθε εμπρὸς λαμποκοπώντας
Στίχοι γεμάτοι κατάνυξη: Εις την τράπεζα σιμώνει,
Αγρικάει την ψαλμῳδία
|
Σε παρόµοιο ύφος είναι και οι επόµενες στροφές. Μία από αυτές (στρ. 98) µάς θυµίζει έντονα την ρήση από το πρώτο κεφάλαιο τής Αποκάλυψης: «Εγώ ειµί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός» (1,8):
Αυτός λέγει… Αφουγκρασθήτε· Εγώ είμ΄ Άλφα, Ωµέγα εγώ. Πέστε, πού θ΄ αποκρυφθήτε, όλοι εσείς, αν οργισθώ;
Κι αμέσως μετά (99):
Φλόγα ακοίμητην σάς βρέχω, που, μ΄ αυτήν άν συγκριθή κείνη η κάτω οπού σάς έχω, σαν δροσιά θέλει βρεθή. |
|
Ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί: «Ύμνος εις την Ορθοδοξίαν». |
Η φωτιά αυτή, που απειλεί να μάς ρίξει ο οργισμένος Γιαχβέ στις παραπάνω στροφές τού εθνικού ύμνου, έχει συγγένεια με τη φωτιά στούς Θρήνους τού Ιερεμία, καθώς και μ΄ εκείνη, που έπεσε στα Σόδομα και Γόμορα.
Το άρθρο λόγω έκτασης έχει αναρτηθεί σε δύο μέρη.
Τέλος Α΄ μέρους.
Β΄ μέρος τού άρθρου:
Απ΄ τα κόκκαλα βγαλμένη τού Ιεζεκιήλ τα ιερά
[Επιστρέψτε στο Α΄ μέρος τού άρθρου
κάνοντας κλικ εδώ.]
Διονύσιος Σολωμός: Ένας νέος Μωυσής
Ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» δεν έχει εμπνευστεί από αγώνες των ελλήνων, αλλά από βιβλικά «κατορθώματα» των εβραίων, στούς οποίους συχνά παραπέμπει και δοξολογεί, όπως το Μωυσή, τη Μαριάμ, την αδελφή τού Ααρών, τον Άβελ κ.ά.. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
|
Τον πνιγμό των τούρκων στον Αχελώο μετά την ήττα τους στο Μεσσολόγγι (στρ. 104-117) τον έχει εμπνευστεί ο Σολωμός από τον πνιγμό των αιγυπτίων κατά τηδιάβαση από τούς εβραίους τής Ερυθράς Θάλασσας:
Ν΄ αποφύγετε! το κύμα
έγινε όλο φουσκωτό·
εκεί ευρήκατε το μνήμα
πριν να ευρήτε αφανισμό.
Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
κάθε λάρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει
τες βλασφήμιες τού θυμού.
Σφαλερά τετραποδίζουν
πλήθος άλογα, και ορθά
τρομασμένα χλιμιτρίζουν
και πατούν εις τα κορμιά.
Ακολουθούν στροφές µε αναφορές σε βιβλικά πρόσωπα, όπως ο Μωυσής:
Α! γιατί δεν έχω τώρα
τη φωνή τού Μωυσή;
Μεγαλόφωνα, την ώρα
όπου εσβηούντο οι μισητοί (στρ. 118).
Η επίκληση αυτή τού προσώπου τού Μωυσή είναι από την «Παλαιά Διαθήκη», όπου αναφέρεται: «Είπε δε Μωυσής προς τον λαόν· θαρσείτε, στήτε και οράτε την σωτηρίαν την παρά τού Κυρίου, ην ποιήσει ηµίν σήµερον· ον τρόπον γαρ εωράκατε τούς Αιγυπτίους σήµερον, ου προσθήσεσθε έτι ιδείν αυτούς εις τον αιώνα χρόνον». («Έξοδος», 14,13). Κατά παρόµοιο τρόπο και ο Σολωμός, σα νέος Μωυσής, προλέγει την καταστροφή των τούρκων κατακτητών, χάρη στη θεία επέµβαση, που θα σώσει τούς χριστιανούς.
Η αναφορά σε βιβλικά πρόσωπα συνεχίζεται µε την παρουσία τής αδελφής τούΑαρών, προφήτιδας Μαριάµ, όπου:
Ακλουθάει την αρμονία
Η εικόνα αυτή τής προφήτισσας Μαριάµ, που κρατά το τύµπανο και προαναγγέλει ευχάριστες µελωδίες είναι αυτούσια παρµένη από την «Παλαιά Διαθήκη», όπου διαβάζουµε: «Λαβούσα δε Μαριάµ, η προφήτις η αδελφή Ααρών το τύµπανον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής µετά τυµπάνων και χορών». («Έξοδος», 15,20).
|
Όταν οι επαναστατημένοι πολεμούσαν, αυτό που έκανε ο «εθνικός ποιητής» ήταν να κάθεται στην ασφάλεια τού πλούσιου σπιτιού του, να ακούει από μακρυά τα κανόνια και να... εμπνέεται να γράφει ποιήματα. Γιατί δεν πήρε κι αυτός ένα τουφέκι να πολεμήσει, αφού αγαπούσε τόσο πολύ την πατρίδα του; Το 1821 ήταν μόλις 23 ετών, αρτιμελής και υγιέστατος...
Η αναφορά στα βιβλικά πρόσωπα κλείνει µε τον Άβελ, όταν ο Σολωμός µέσα από τούς στίχους του αναρωτιέται:
Δεν ακούτε; εις κάθε μέρος
σαν τού Άβελ καταβοά·
δεν είν΄ φύσημα τού αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά (στρ. 156).
Η απορία του στρέφεται προς τούς ισχυρούς τής χριστιανικής Ευρώπης, οι οποίοι παραµένουν αδιάφοροι µπροστά στη θέα τού χριστιανικού αίµατος αθώων ρωμιών, όµοιου µε το αίµα τού βιβλικού Άβελ, δεν µπορεί παρά να µάς παραπέµψει σε καινοδιαθηκικά χωρία, όπως αυτό στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Όπως έλθη εφ΄ υµάς παν αίµα δίκαιον εκχυνόµενον επί τής γης από τού αίµατος Άβελ τού δικαίου» (23,35).
Τα κόκκαλα τού Ιεζεκιήλ
Tα πρώτα παιδικά του χρόνια ο Διονύσιος τα πέρασε στη Ζάκυνθο έχοντας δασκάλους ιερείς, οι οποίοι ήταν εκείνοι, που τού εμφύσησαν τη βαθύτατη θεοσέβεια, που χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του. Ειδικά ο Αντώνιος Μαρτελάος, ο οποίος έγραφε εκκλησιαστικούς, πατριωτικούς λόγους και ποιήματα, αποτέλεσε πρότυπο για το μικρό μαθητή, που τον εκτιμούσε και τον θαύμαζε απεριόριστα. Από ποίημα τού δασκάλου του, σχετικό με κάτι παλαιοδιαθηκικά κόκκαλα «δανείστηκε» ο Σολωμός την αρχή τού «Ύμνου εις την Ελευθερίαν».
Όλα τα δεινά του Ισραήλ, ήταν αποτέλεσμα τής απείθειάς του έναντι τού Γιαχβέ. Ο Ιεζεκιήλ τότε, είδε ένα όραμα: Μια πεδιάδα γεμάτη από πεταμένα ξερά κόκκαλα. Ο θεός, αφού έδωσε εντολή στον προφήτη να μιλήσει στα κόκκαλα, άρχισε να τα συγκολλάει σε αρμονία και να ανασταίνει τούς νεκρούς. Το παραμύθι αυτό, ένα από τα πολλά τής Βίβλου, περιγράφεται στο κεφάλαιο «Ιεζεκιήλ» (λζ΄ 1-14) και συμβολίζει, το ότι, όπως ο θεός ανέστησε τα κόκκαλα, έτσι θα «αναστήσει» και το Ισραήλ.
 | Ο Αντώνιος Μαρτελάος, γιός ιερέα, δάσκαλος κι εκκλησιαστικός ρήτορας, υπήρξε ο εμπνευστής τού Σολωμού. Την πρώτη στροφή ποιήματός του, εμπνευσμένου από τον Ιεζεκιήλ, αντέγραψε και διασκεύασε ελαφρώς ο Διονύσιος Σολωμός. Η στροφή αυτή αποτελεί τη δεύτερη στροφή τού «Ύμνου εις την ελευθερίαν», τού εθνικού ύμνου τής νεοελλάδας. |
Τα κόκκαλα του Ιεζεκιήλ είναι αυτά, που ενέπνευσαν τον Αντώνιο Μαρτελάο, όταν έγραφε στην πρώτη στροφή τού «Ύμνου εις την περίφημον Γαλλίαν, τον αρχιστράτηγον Βοναπάρτην και τον στρατηγόν Γεντίλλην» (Γ.Θ. Ζώρα - Φ.Κ. Μπουμπουλίδου: «Επτανήσιοι προσολωμικοί ποιηταί», σελ. 39):
Όθεν είσθε των Ελλήνων, παλαιά ανδρειωμένα κόκκαλα εσκορπισμένα, λάβετε τώρα πνοήν.
Εκτός από τη στιχουργική τεχνική από εδώ ο Σολωμός εμπνεύστηκε τη δεύτερη στροφή τού Ύμνου του εις την Ελευθερία:
Απ΄ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά.
Δηλαδή, τα κόκκαλα, που ενέπνευσαν το Σολωμό, δεν ήταν «των Ελλήνων τα ιερά», αλλά τα κόκκαλα, που περιγράφει στο ποιήμα του ο Αντώνιος Μαρτελάος, αυτά, που είδε στο όραμά του ο εβραίος προφήτης, Ιεζεκιήλ.
|
| Σημαία με δύο σταυρούς (έναν στη σημαία κι έναν στο στην κορυφή τού κονταριού) σε δεσπόζουσα θέση, γιαταγάνι, αρχαίοι πολεμιστές και κάτω δεξιά κόκκαλα και νεκροκεφαλές. Όλη η σχιζοφρένεια τού ελληνοχριστιανικού ιδεολογήματος σε ένα σκίτσο, που αποτυπώνει όμως άριστα την ιδεολογία τόσο τού «Ύμνου εις την Ελευθερίαν», όσο και γενικότερα όλης τής σολωμικής ποίησης. (Σκίτσο Α. Φασιανού για εσώφυλλο έκδοσης τού «Ύμνου εις την Ελευθερίαν»). |  |
Η Ελευθερία, που είναι «απ΄ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», απαίτησε τη σφαγή, των άμαχων γυναικόπαιδων τής Τριπολιτσάς. Το ότι το συγκεκριμένο ποίημα, που υμνολογεί τη σφαγή 30.000 ανθρώπων από μέρους των σφαγέων αποτέλεσε τον εθνικό ύμνο τού νέου κράτους, καταδεικνύει το πόσο θεμελιακή ήταν η εθνοκάθαρση των τούρκων και των εβραίων τής Πελοπονήσου, για τη δημιουργία του· «απελευθερώθηκε», αφού καθάρισε από τα «άγια χώματά» του τα «μιαρά σκυλιά».
Στο ιδεολόγημα αυτού τού εθνικοθρησκευτικού μίσους, που μόλις είχε γεννηθεί, στηρίχτηκε το σχιζοφρενές ιδεολόγημα τού ελληνοχριστιανισμού, κύριο αίτιο των συμφορών, των καταστροφών και τής κακοδαιμονίας τής Ρωμιοσύνης από τότε, μέχρι σήμερα...
Γιάννης Λάζαρης
Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Άεργος, οκνηρός, μέθυσος, διεφθαρμένος (Βίος και πολιτεία τού Διον. Σολωμού)
Άτεχνος λογοκλόπος (Τα ποιήματα τού Διον. Σολωμού υπό το φως τής κριτικής)
21.3.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου